Η μέση τάξη του δημοτικού στην Ελλάδα έχει 16,8 μαθητές και στη Φινλανδία 19,8. Ο προβλεπόμενος χρόνος διδασκαλίας στους μαθητές 7-14 ετών είναι στην Ελλάδα 7.184 ώρες και στη Φινλανδία μόλις 5.753. Η αναλογία εκπαιδευτικού προσωπικού στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι 1 δάσκαλος για 10 μαθητές στην Ελλάδα και 1 δάσκαλος για 15 μαθητές στην Φινλανδία. Οι αντίστοιχοι αριθμοί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι για την Ελλάδα 1 προς 7,5 και για τη Φινλανδία 1 προς 13,3. Το κράτος ξοδεύει στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ανά μαθητή στην Ελλάδα 5.000 δολλάρια ετησίως και στη Φινλανδία 5.500. Για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ανά μαθητή στην Ελλάδα 7.300 δολλάρια ετησίως και στη Φινλανδία 8.400. Η μέση ετήσια μεικτή αμοιβή του 'Ελληνα εκπαιδευτικού είναι 32.000 δολλάρια και του Φινλανδού 36.000 δολλάρια. Ο Έλληνας εκπαιδευτικός διδάσκει 544 ώρες (σε 185 ημέρες) και ο Φινλανδός 550 ώρες (σε 188 ημέρες). Το ΑΕΠ της Φινλανδίας είναι κατά 18% μεγαλύτερο από το ελληνικό. Ως προς τις "λειτουργικές γνώσεις" που αποκτούν οι μαθητές σύμφωνα με τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού PISA πουδιεξάγεται από τον ΟΟΑΣΑ κάθε τρία χρόνια η Φινλανδία κατέκτησε την 1η θέση και η Ελλάδα την 28η ανάμεσα σε 30 χώρες (!!!) μόλις πάνω από την Τουρκία και το Μεξικό.
Έτσι σήμερα στη Φινλανδία ελάχιστοι μαθητές έχουν πτωχές επιδόσεις, η σχολική διαδικασία έχει κεντρικό πυρήνα την ομαδική εργασία (και όχι τον ατομισμό του Έλληνα για το ποιος θα πάρει καλύτερο βαθμό), τη διεξαγωγή έργων και τη μάθηση μέσω της πράξης (και όχι την παπαγαλία των βιβλίων, όπως στην Ελλάδα). Το ποσοστό των ιδιωτικών δαπανών για την εκπαίδευση είναι μόλις στο 2,2% (ξεχάστε εκεί τα ιδιωτικά φροντιστήρια μετά το κρατικό σχολείο),το σχολείο έχει στόχο να βοηθάει το μαθητή να σκέπτεται, να ερευνά και να εφαρμόζει τη γνώση, οι μαθητές έχουν τη δυνατότητα να προστρέχουν σε βιβλιοθήκες για την εργασία τους και ενθαρρύνονται για την καινοτομία. Οι υστερούντες μαθητές υποβοηθούνται από τους καθηγητές τους (και βέβαια δεν τους βάζουν στο τελευταίο θρανίο οι καθηγητές τους σαν απόβλητους, όπως στην Ελλάδα, για να μην ενοχλούν). Στη Φινλανδία δεν υπάρχουν συγκεκριμένα και κρατικά λογοκριμένα εγχειρίδια και βιβλία που μοιράζονται από το κράτος δωρεάν, για να εξυπηρετούν πολιτικά την εκάστοτε κυβέρνηση, όπως στην Ελλάδα. Εκεί το κράτος καλύπτει το κόστος των βιβλίων που επιλέγονται από τους καθηγητές. Επίσης υπάρχουν 1 υπολογιστής ανά 7 μαθητές, όταν στον ΟΟΣΑ ο μέσος όρος είναι 1 υπολογιστής ανά 12 μαθητές. Οι εκπαιδευτικοί στη Φινλανδία είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν στις ελεύθερες ώρες τους εκπαιδευτικά σεμινάρια (και όχι να πηγαίνουν για φραπέ και γκόμενες ή να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα). Στην Φινλανδία υπάρχουν 10.000 μεγάλες βιβλιοθήκες. Το 95% των μαθητών ηλικίας ως 9 ετών έχουν κάρτα βιβλιοθήκης (ενώ στην Ελλάδα από τα 15.000 σχολεία ζήτημα να υπάρχουν 1.000 με μια έστω υποτυπώδη βιβλιοθήκη). Οι μαθητές στο σχολείο τους δεν πάνε μόνο για να πάρουν γνώση, αλλά και να βοηθήσουν στους κοινόχρηστους χώρους (στην καθαριότητα στο προαύλιο, στον κήπο, στο ενυδρείο τους, στην τραπεζαρία, μιας και εκεί τρώνε όλοι μα όλοι δωρεάν το μεσημεριανό τους φαγητό).
Γιατί αυτά συμβαίνουν στη Φινλανδία κι όχι στην Ελλάδα ; Μέχρι το 1950 η Φινλανδία ήταν από τις πιο πτωχές χώρες της Ευρώπης και σήμερα από τις πιο πλούσιες, με το καλύτερο ίσως εκπαιδευτικό και κοινωνικό σύστημα. Πώς τα κατάφερε; Μεταξύ των άλλων επένδυσε σοβαρά τα κεφάλαια που δανείστηκε, όχι για να βουλώσει τις τρύπες του προϋπολογισμού της, αλλά στον τομέα της εκπαίδευσης και της έρευνας, ειδικά από τη δεκαετία του 1990 και μετά, όταν είχε πληγεί από οικονομική κρίση σαν τη δική μας. Η χώρα υλοποίησε τις αποφάσεις της κρίνοντας ότι ο στρατηγικός στόχος θα έπρεπε να είναι η οικονομία της γνώσης που θα στηριζόταν σε ένα διεθνώς ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα. Έτσι από τη δεκαετία του 2000 η χώρα άρχισε να κατακτά τις πρώτες θέσεις στους δείκτες έρευνας, καινοτομίας και ανταγωνιστικότητας (κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που κάνει σήμερα η Ελλάδα).
ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ; ΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΑΝΕ ΕΣΤΩ ΤΑ ΜΙΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ.
ΕΔΩ ΘΑ ΜΑΘΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ
——————————————————————————————————————————————————————————————-
TOY NEO MOY WEB – SITE με πολλά ΔΩΡΕΑΝ e-books και πολλές ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ
——————————————————————————————————————————————————————————————-
Ο τομέας της εκπαίδευσης θα έπρεπε λογικά να είναι η πιο κύρια επένδυση οποιασδήποτε κυβερνήσεως. Στο πιο πάνω άρθρο διάβασα κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ και χαίρομαι έστω που κάποιες χώρες στοχεύουν σε αυτό, που είναι το εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφήτο σχολείο έχει στόχο να βοηθάει το μαθητή να σκέπτεται, να ερευνά και να εφαρμόζει τη γνώση. Ως εκπαιδευτικός, πιστεύω ότι αυτά τα σημεία είναι τα βασικότερα που θα πρέπει να καλλιεργηθούν στους μαθητές, τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια εκπαίδευση. Όλα αυτά που έχουμε μάθει στο πανεπιστημίο αλλά όχι στην πράξη. Γιατί το να μιλάμε όλοι θεωρητικά είναι πάρα πολύ εύκολο. Η πράξη όμως, δυστυχώς, απέχει πάρα πολύ από τη θεωρία. Θα έπρεπε να υπάρχει το κατάλληλο κονδύλι ώστε οι εκπαιδευτικοί να έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν σεμινάρια ή να μορφώνονται και να εξειδικεύονται ίσως περισσότερο σε κάποιους τομείς που θα τους βοηθήσουν μετέπειτα στο εκπαιδευτικό τους έργο. Κατά συνέπεια, το εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται εκσυγχρονισμό και σίγουρα, αν δεν φτάσει τη Φινλανδία, τουλάχιστον να την αγγίξει έστω στο μικρό της δαχτυλάκι, μπας και δει και η Κύπρος αλλά και η Ελλάδα βελτιώσεις στον άνθρωπο πάνω απο όλα και μετά μαθητή που έχει μπροστά της μια εκπαιδευτικός για να διδάξει και να διδαχθεί και η ίδια.